Četvrt vijeka od stravične agresije NATO na našu zemlju: RUKE KRVAVE DO RAMENA!
Poštovani gledaoci, dobro veče. Neprijateljski avioni agresorskih NATO snaga, oko 20 časova, izvršili su prve raketne napade na našu zemlju. Avijacija NATO-a je večeras, u prvom talasu agresije na našu zemlju, gađala ciljeve u Prištini, Kuršumliji, Užicu, Danilovgradu, Novom Sadu, Pančevu i Podgorici – nezvanično saznaje Tanjug od vojnih vlasti.“
Ovim riječima, na današnji dan, 24. marta 1999. godine, tačno u 22 časa i 39 minuta, spiker RTS-a je upoznao građane Savezne Republike Jugoslavije sa prvim informacijama o zločinačkoj NATO agresiji.
Dan ranije, predsjednik Vlade SRJ Momir Bulatović je, ispostavilo se više nego opravdano, saopštio javnosti Odluku o proglašenju nastupanja neosredne ratne opasnosti, jer, kako je rekao, sada već pokojni Bulatović: „Postoji opasnost od agresije na Saveznu Republiku Jugoslaviju. Ova odluka stupa na snagu odmah“.
Ti prvi dani proljeća 1999. neodoljivo su podsjećali na ljeto 1914. i onaj zlosudni telegram pun ultimatuma i prekora, koji je iz Beča poslat tada najuticajnijem političaru Kraljevine Srbije Nikoli Pašiću, ali i cijelom srpskom narodu.
Na kraju 20. vijeka, istorija nam se ponovila u lice i to u svom najmračnijem izdanju. Bila je to još jedna ratna godina zaredom i još jedan zlosutni istorijski izazov. Srpski narod je, po ko zna koji put u svojoj istoriji, kriminalizovan do bestidnosti i označen za plijen.
NATO agresija na Srbiju i Crnu Goru trajala je 78 dana, odnosno trajala je od 24. marta do 10. juna 1999. godine.
To je bilo drugo vojno uplitanje NATO-a na našu teritoriju nakon bombardovanja Republike Srpske u operaciji „Namjerna sila“ 1995 godine.
Podsjetimo se da je „intervencija“ NATO-a izvršena bez odobrenja Savjeta bezbjednosti, a izgovor koji su dale države članice NATO alijanse čiji su avioni učestovali u bombardovanju bio je odbijanje jugoslovenske delegacije da potpiše sporazum iz Rambujea.
Vazdušni napadi koji su bez prekida trajali 78 dana nijesu bili samo na vojne ciljeve već i na privredne i civilne objekte, a teško su oštećeni infrastruktura, privredni objekti, škole, zdravstvene ustanove, medijske kuće, spomenici kulture, crkve i manastiri.
NATO do danas nije priznao da je u bombardovanju koristio osiromašeni uranijum od kojeg je nakon 1999. godine stanovništvo počelo masovno da obolijeva od raka.
Prema procjenama, samo u toku 78 dana bombardovanja direktno u napadima poginulo je između 1 200 i 2 500, a ranjeno oko 5 000 ljudi. Međutim, ovaj broj raste jer su posledice NATO bombardovanja trajne i svakog dana neko oboli ili umre od raka. Životi se ne mogu izbrojati jer je porastao i broj mrtvorođene djece kao i steriliteta. Dakle, od bombardovanja nisu ugroženi i dalje samo živi već i nerođeni.
Napadi su suspendovani 10. juna, nakon potpisivanja vojno-tehničkog sporazuma o povlačenju jugoslovenske vojske i policije sa Kosova i Metohije, poznatog kao Kumanovski sporazum, koji je potpisan dan ranije, 9. juna.
Istog dana, 10. juna, u Savjetu bezbjednosti je usvojena Rezolucija 1244. po kojoj SR Jugoslavija (Srbija) zadržava suverenitet nad Kosovom i Metohijom, ali ono postaje međunarodni protektorat pod upravom UNMIK-a i KFOR-a. Sa vojskom i policijom u Srbiju je izbeglo više od 200 000 kosmetskih Srba i drugih nealbanaca.
Crna Gora, od NATO bombi do NATO saveza
Predstavnici bivšeg režima DPS-a punih 22 godine o bombardovanju nisu htjeli otvoreno i iskreno da pričaju. Prije 25 godine, Podgorica nije priznavala odluku savezne vlade da prekine diplomatske odnose sa državama koje su napale SRJ. Poručivali su da to nije rat Crne Gore.
S druge strane, slobodni građani od prvog dana bombardovanja orhanizovali su proteste prkosa.
Po ikonografiji ličili su na one u Srbiji, a predstavnici tadašnje opozcije pozivali su crnogorske vlasti da jasno osude agresiju na SRJ.
Nažalost, bivši DPS režim, učinio je najveću moguću suludnost narodu. A to je da ga je 2017. godine, uveo u NATO savez, tako da je žrtva prišla svom dželatu.
-200x200-rez.jpg)
