Šumarice
Noćas me pohodila Desankina sjena,
Krvava joj bajka kapljaše niz lice,
I dječica ona neumrla njena,
I sa njima, s Nebom srasle, Šumarice.
Čudno, nisu bili tužni, uplašeni,
A ipak su bili na ivici plača,
I znao sam da su zvjerski ubijeni,
I pekla me poput onih okidača
Od plotuna svakog strašnija tišina,
Od koje se sama Vasiona stidi,
I Molitva, dok je vijeka, Desankina,
I poruka Njena: Ako... Bog sve vidi...
Noćas me anđeli sami pohodili
Dok je mrklim mrakom odzvanjao glas,
I svi su se glasu tome poklonili:
Pucajte zlotvori, ja i sad držim čas.
Neven Milaković
Ostavite komentar
Ostali članci
-200x200-rez.jpg)
Najviše komentara
