Napustio nas je Ljubo Milić, srpski guslar i čuvar zavještanja
Otišla je jedna od onih duša koje se ne miješaju s prolaznošću. U 83. godini života u Baru je preminuo Ljubo Milić – ne samo najpoznatiji guslar u gradu pod Rumijom, već i živi simbol srpskog usmenog predanja, čovjek koji je nosio gusle kao što se nekada nosila zastava – sa ponosom, odgovornošću i dostojanstvom.
Rođen u selu Gotovuša kod Pljevalja, Milić je još kao dijete, u godinama kada se tek počinju pamtiti stihovi, prigrlio gusle kao sudbinu. U Bar je došao 1968. godine, gdje je najprije radio, a potom se sa porodicom trajno nastanio 1979. godine. Ali ono što je Ljubo donio sa sobom nisu bile samo porodične vrijednosti, već i cjelokupna duhovna baština naroda kome pripada.
Godinama je bio dio Kulturno-umjetničkog društva „Jedinstvo“, a potom i stalni član društva „Sveti Jovan Vladimir“, noseći svojim nastupima duh epske poezije širom Crne Gore, Srbije i srpske dijaspore. Nastupao je na Svetosavskim akademijama, Danima Zagrađa, čestim kosovsko-metohijskim večerima, brojnim humanitarnim i književnim događajima, kao i na koncertima guslarskih saveza Crne Gore i regiona.
Nije bilo svečanosti u Baru na kojoj Ljubo, sa guslama u rukama i sjetom u glasu, nije podsjetio na Njegoša, Marka Miljanova, Kneza Lazara, naše Nemanjiće, mučenike i junake roda srpskoga. Njegovo izvođenje pjesama kao što su „Kosovska večera“, „Osveta Anđelije Vojvodić“ i „Smrt Vladike Njegoša“ ostaće upamćeno među poznavaocima kao primjer guslarske visine koja prevazilazi umjetnost i postaje događaj – susret sa sopstvenim identitetom.
Ljubo Milić nije bio guslar radi pjesme same, već guslar po zavjetu. Pjevao je da se ne zaboravi, da nas opomene i utvrdi. U vremenima kada su mnogi ćutali, on je govorio pjesmom. Kada se nacionalna svijest povlačila pred stidom ili strahom, Ljubo je ustajao sa guslama i podsjećao: ko smo, šta smo i čiji smo.
Sahrana Ljuba Milića obaviće se sjutra u njegovom rodnom selu Gotovuša u opštini Pljevlja.
Sa njim odlazi jedan glas, ali ne i tišina – jer gusle ne umiru kada se guslar upokoji, već žive dokle god ih se sjećamo. Neka mu je vječna slava i hvala.
