Salih Selimović: Nama Srbima nameću ulogu dežurnih krivaca, iako smo ih sve zadužili i oslobodili
Sa svih strana, a nažalost i iznutra, djelovanja su usmjerena protiv države Srbije i jedinstva srpskog nacionalnog korpusa. Ta pojava nije nova, ali su srpski državnici, političari, naučnici i kulturni poslenici tokom decenija nalazili načine da u relativnom miru amortizuju neprijateljska djelovanja i da se, ako već ne oružjem, onda kulturom, naukom i jasnim javnim stavom suprotstave raznim vidovima nasilja.
„Svjestan sam teškog međunarodnog položaja Srbije i srpskog naroda za koji su najmanje krivi Srbi“, zapisao je istoričar Salih Selimović, prenosi portal www.dnevnipuls.com
„Unaprijed su proglašeni krivim, jer su se suprotstavili rušenju države za koju su dali ogromne ljudske i materijalne žrtve i u Prvom i u Drugom svjetskom ratu.“
Selimović naglašava da je rušenje države dolazilo i iznutra, upravo od onih kojima su srpska vojska i srpski narod donijeli slobodu i omogućili kasnije stvaranje republika koje će, uz snažnu podršku i podsticaj stranog faktora, razoriti bivšu SFRJ. Istorija, prema njegovim riječima, neće amnestirati ni Hrvate, ni Slovence, ni Muslimane, jer su svojim separatizmom uništili zajedničku državu koja im je dala više nego što su ikada do tada imali.
„Istorijske činjenice su neumoljive. Srpski etnički i nacionalni prostor je dobro poznat: Republika Srbija, Bosna i Hercegovina, Crna Gora, Vojna Krajina, Dubrovnik, Sjeverozapadna Makedonija“, podsjeća Selimović.
U tom kontekstu on posebno ukazuje na položaj Srba u Crnoj Gori, i to u periodu vladavine Mila Đukanovića i Demokratske partije socijalista. Uprkos činjenici da je Đukanović značajan dio svoje političke karijere provodio kao žestoki nacionalni Srbin, najavljujući „obračun“ sa Hrvatima i kosmetskim Albancima, koje je nazivao „primitivnim separatistima“, pa čak tvrdeći da je zbog šahovnice prestao da igra šah, upravo je on kasnije radikalno promijenio svoj identitetski i politički narativ. U nastojanju da spasi sebe od političke i lične odgovornosti, napustio je skoro sva ranija stanovišta i postao jedan od najagresivnijih zagovornika politike koja je prihvatila svaki zapadni negativan narativ o Srbima kao istinu, stavljajući se u front protiv tradicionalne, istorijske i duhovne Crne Gore.
U takvom ambijentu dešavaju se i simptomatični primjeri, poput slučaja učenika koji je, kako navodi Selimović, „dobio keca jer govori istinu“. Dobio je negativnu ocjenu zato što je nastavniku rekao da je Crna Gora prva srpska država — od Duklje do Zete. Taj primjer, ma koliko banalan, ogledalo je položaja Srba u Crnoj Gori tog perioda. Iako je jasno da najveći dio naroda ne podržava takvu atmosferu, vladajuće elite su do sada, po ocjeni Selimovića, učinile sve da spreče bilo kakav autentičan otpor ili obesmisle stvarne interese i želje naroda.
Selimović upozorava da političke i kulturne elite u bivšim republikama mogu proglašavati „sintetičke nacije“ i vršiti nasilje nad istorijom koristeći trenutne geopolitičke odnose, ali da ništa što nije utemeljeno na istini i naučnoj činjenici ne može trajati dugo.
On ističe i da dio srpskih elita, i u Srbiji i u regionu, svojim ćutanjem ili mlakim reakcijama u suštini doprinosi stanju u kome se srpski narod sve češće predstavlja kroz krivicu koja mu je nametnuta. „Imam utisak da se tako ponašaju prihvatajući nametnutu krivicu i mazohistički su spremni da sve prihvate i otrpe, hrleći u naručje onima koji u svojim kuhinjama kuvaju crnu stvarnost srpskog naroda i pripremaju još crnju njegovu budućnost.“
Ukupna poruka teksta je jasna: istina se može gurati sa strane, proglašavati „nepoželjnom“ ili „retrogradnom“, ali se ne može poništiti. Srbija i srpski narod opstaju upravo zato što njihova istorija nije konstruisana, već proživljena. A istina, ma koliko bila nepopularna u određenim političkim krugovima, ostaje najjače oružje u vremenima u kojima se istorija često piše po diktatu, a ne po činjenicama.
